Op donderdagavond 22 maart speelde ik samen met Jeroen van Veen een bijna 2 uur durende versie van Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Het was apart temidden van de liggende menigte te spelen en het bleek vooral lastig de vleugels te bereiken tussen de matrasjes door waarop men zich had geinstalleerd. Zoals altijd met deze compositie, vliegt de tijd voorbij terwijl je speelt. Om de half voorgeschreven partituur te kunnen vertolken, is voorwaarde dat je elkaar goed kunt horen, verstaan, anders loopt ’t in het honderd. Gelukkig was de akoestiek in het Gaslab prima, en was er van een gaslucht geen sprake; af en toe een vleugje zweetsokken, maar dat mocht de pret niet drukken.